Er was eens… een ander Kerstverhaal!
Er was eens een tweeling, nog ongeboren in de moederschoot.
Vraagt de één: “Geloof jij in een leven na de geboorte?”
“Natuurlijk,” antwoordt de ander. “Er moet iets zijn. Wie weet is ons bestaan hier gewoon een voorbereiding op het leven na de geboorte.”
“Flauwekul,” zegt de eerste weer. “Er is géén leven na de geboorte. Ik kan me dit zelfs niet voorstellen. Trouwens, hoe stel jij je dat dan voor?”
“Ik weet het niet precies, maar ik stel me héél véél licht voor. En ik zie ons lopen op onze eigen voeten en eten met eigen mond…”
“Wat een onzin: zelf lopen en eten! Hoe kom je erbij? Voor lopen is er hier zeker niet genoeg plaats en voor eten hebben we de navelstreng.”
“Die navelstreng is wel heel erg kort. Dat kan toch niet alles zijn? Ik ben ervan overtuigd dat er nà de geboorte iets heel nieuws begint, iets dat we gewoon nog niet kennen!”
“Maar er is nog niemand teruggekeerd na de geboorte. Het leven eindigt hier in deze kleine, donkere omgeving.”
“Ik weet niet precies hoe het leven na de geboorte zal zijn, maar we zullen er zeker onze moeder ontmoeten en ze zal voor ons zorgen.”
“Een moeder? Geloof jij in een moeder? En trouwens, waar is volgens jou die moeder dan?”
“Overal om ons heen natuurlijk. Zonder haar zouden we er niet zijn.”
“Ik geloof er niets van. Ik heb nog nooit een moeder gezien, dus ze bestaat niet!”
“Misschien is ze niet te zien. Maar zo nu en dan, wanneer we heel stil zijn, kan ik haar horen zingen en voel ik haar hand onze wereld strelen. Volgens mij begint het leven pas nà de geboorte!”
En toen werden ze geboren in een wereld vol licht en ontmoetten ze hun moeder…
Ik vond het een heel mooi en ook grappig verhaal, heel passend voor deze donkerste dagen van het jaar.
Soms bevinden we ons in moeilijke, of zelfs uitzichtloze, situaties en zien we het eind van de donkere tunnel niet.
Toch komt er ooit een eind aan die donkere tunnel en wordt het licht en een nieuw ‘leven’ terug zichtbaar.
Voor mij is Kerstmis een symbool van die geboorte in het licht. Niet zomaar laten we in deze periode veel lichtjes en kaarsjes branden. Eigenlijk is al dit licht een onbewuste boodschap van hoop, een boodschap dat het licht, na deze kortste en donkerste dagen van het jaar, altijd terugkomt.
Zo gaat het ook in ons leven: na regen komt zonneschijn. Na duisternis komt licht.
Wanneer je in deze periode de lichtjes van je kerstboom aansteekt of kaarsjes laat branden, denk er dan even aan om ook je eigen licht te laten stralen.
Wees dankbaar voor alles wat je hebt, voor alle mensen om je heen en vier het leven!
Fijne kerstdagen en een hartverwarmend eindejaar!
Liefs,
Evelyne
